4 daagse trip van Flores naar Lombok

Eerst moesten we ons half acht melden en toen weer half negen. Dus hebben we maar voor acht uur gekozen. Toen we bij het bureautje aankwamen werden we direct naar de boot gebracht. Op de boot moesten we uiteraard weer wachten op Fransen. Het zal ook eens niet he haha. In totaal zijn er 6 Nederlanders, 4 Fransen en een grote groep Indo's. Vanuit de haven van Labuan Bajo vaarden we richting Rinca. Op weg naar de Komodo Veranen. Hoewel het niet het goede seizoen is om ze te zien, houden we toch goede hoop. Op eens moest de boot stoppen en kwam de Indonesische marine politie aan boord. Een controle, dat hebben wij weer. Na een uurtje waren ze weer vertrokken. Aangekomen op Rinca deden we een korte wandeltocht en spotten we twee Komodo veranen. Een mannetje en een vrouwtje, zeiden ze. Vanuit Rinca vaarden we naar Komodo eiland. Als je alle eilanden zo ziet liggen lijken ze dicht bij elkaar te liggen. Lijkt haha, dat valt wel tegen haha. Het was nog een aardig stukje varen. Op Komodo kregen we nog een korte uitleg voordat we het park ingingen. We zagen er helemaal geen een. Ook niet bij een drinkplek. Dat is het nadeel van niet in het goede seizoen zitten. Toen we net weg wilden gaan kwam er ineens een hele grote tevoorschijn. Op zijn gemakkie liep hij langs. Af en toe even stoppen en het koppie de zon in. Het doet die beesten helemaal niks dat je er rond loopt. Hoewel ze wel gevaarlijk kunnen zijn natuurlijk. 
Op de boot werd het avondeten al klaar gezet. Een vegatarische hap dit keer, weer eens wat anders. Na het eten kwamen de flessen drank van de Indos op tafel. Dan veranderen mensen gelijk he. Binnen nog geen anderhalf uur ging er vier en een half liter Arak doorheen, lokaal gestookte drank. De opvolgende nacht lag de een na de andere te kotsen. We zijn benieuwd hoe het de volgende morgen zal gaan.... Ook hadden we er een paar die bomen aan het zagen waren in een heel groot bos. Lekker nachie haha. De volgende morgen lagen er nog een paar plat. Eentje als een tosti tussen twee matrassen in. 

Na het ontbijt vaarden we naar "pink beach" een strand waar het zand roziger lijkt. Hier bleven we een tijdje rond dobberen. Wel lekker want het zonnetje scheen goed maar het was nog niet te heet. Vervolgens gingen we naar Manta Point. We hoopten dat we daar de grote manta's kunnen zien. Vanaf de boot zochten we naar manta's en dan moesten we er snel in, maar we vonden niks. Toen zijn we maar gewoon het water in gegaan. Charon bleef op de boot, die vond het maar niks. We moesten dicht bij de gids blijven en ook hadden we niet veel tijd. De stroming was erg sterk en je wordt dan nogal snel moe. We dobberden een beetje rond en keken naar beneden de diepte in. We zagen nog niks totdat de gids riep: "Manta Manta!" Onder ons zwom er eentje. Toch wel een machtig gezicht om te zien hoe die beesten als het ware door het water vliegen. Later kwamen er nog drie tegelijk langs en zelfs nog wat grote schildpadden. Wat een geluk. Je kan namelijk niet met die beesten afspreken. We zwommen met een grote boog om de stroming heen en eenmaal aan boord vertelde Charon nog dat er een van de Indo's een reddingsboei nodig had om terug te komen. Ze kunnen namelijk niet zo goed zwemmen, merkten we. Vanaf Manta Point gingen we naar Gili Laba waar we op het strand konden chillen. Vanaf daar zal het namelijk 17 uur varen worden richting Satonda Island, wat bij Sumbawa hoort. Dit is best wel een gevaarlijk stuk want zelfs vorig jaar is hier nog een boot gezonken. NIET aan denken haha. 17 uur? ZEVENTIEN UUR!!! We lijken de VOC wel. Opzich gaat het wel snel, althans het voelt niet als 17 uur. Het scheelt dat wij een iPad en een iPhone en een iPod hebben. Die hadden Michiel de Ruyter en zijn Verenigde Oost Indische Compangnie rovers niet. Genoeg geschiedenisles nu Rond een uurtje of zes kregen we te eten en hebben we nog de zonsondergang gekeken. De hele nacht hebben we langs Sumbawa gevaren totdat we de volgende morgen om vier uur aankwamen. Tijdens de nacht waren we wel een paar keer wakker want het was best wel een "bumpy road". (Kevin noemt het best wel een bumpy road, maar Charon vond het best wel heel erg een bumpy road. Man, man wat een tocht... Dat we niet omgeslagen zijn is een wonder. Maar het personeel van de boot heeft de hele nacht netjes op het dek gestaan om alles in de gaten te houden. Wel met reddingsvesten aan natuurlijk.) Rond zes uur zaten we aan het ontbijt. Wat een tijden he? Opzich helemaal geen moeite mee eigenlijk. We konden gaan snorkelen of op de boot blijven. Snorkelen was niet zo'n goed idee omdat het water vol zat met van die kleine kwalletjes. Die hadden vast wel zin om twee grote Nederlandse kwallen te prikken haha. Na een paar uur werden we met een bootje gehaald om het saltwater lake te bezoeken. Charon bleef op de boot met haar spannende boek en Kevin ging wat foto's maken. Opzich was het meer niet zo boeiend. Wat wel boeiend was, was hetgeen waar Kevin mee terugkwam. Er bleek namelijk een winkeltje te zitten. Officieel wonen er geen mensen op Satonda Island, maar voor de toeristen zullen er wel wat mensen van een ander eiland komen. Prima, ze hadden precies waar wij op dat moment heeeel veel zin in hadden... Cola, oreo, chocolade repen en bami soepjes. Na een paar dagen water en rijst met van alles en nog wat, is dit heeeeeeel welkom. Dat is nog eens een goede verrassing vond Charon toen Kevin terugkwam. Vooral de cola ging er zo in. Thuis vinden we dat niet te drinken maar hier, heerlijk. Het zweet breekt je gelijk uit, suikerbom! Vanaf Satonda zouden we in een paar uurtjes naar Moyo Island varen voor de watervallen. Vanaf de boot was het nog een stukje zwemmen en Charon koos voor een reddingsvest. Evenals een paar Indo's trouwens. Eigenlijk is het niet verantwoord dat je die Indo's, die niet kunnen zwemmen in een reddingsvest, alsnog laat zwemmen. Het grappige is dat die natuurlijk gelijk afdrijven, vooral in zo'n vest. Stukje leedvermaak zullen we maar zeggen. Op Moyo moesten we een klein stukje lopen via allerlei beekjes totdat we bij de watervallen kwamen. Enkele klommen naar boven maar wij bleven beneden, want het zag er glad uit. Zo ver van de bewoonde wereld en mocht je vallen dan heb je echt een groot probleem. Soms moet je je verstand even laten spreken. Verstandig als wij zijn, ahum. Op de terugweg naar de boot is Kevin gaan zwemmen en Charon heeft zich met de boot laten brengen. Dit geeft dan misschien gelijk aan, wie de verstandigste van de twee is. Binnen de kortsmogelijke keer lag er ook weer een indo tientallen meters verderop hahaha. Op de boot aangekomen zetten we koers naar Gili Bola, waar we de nacht door zullen brengen op de boot. De volgende morgen vroeg zouden we de straat van lombok oversteken. Je zou dit natuurlijk in de nacht kunnen doen maar de boten nemen geen onnodig risico meer. De straat van lombok is ook best een ruig stuk zee. Gezien de eerdere ongelukken geen raar idee. We hoorden dat er bij een eerder ongeluk een meisje 24 uur heeft moeten zwemmen. 24 uur in het water is niet erg, maar dan wel bij ons thuis in bad. Ondertussen na wat gechilt te hebben; Charon lezend en Kevin muziekluisterend en nu deze zin schrijvend, begon het alweer donker te worden. Wat inhoudt, eten. Je merkt trouwens gelijk dat de zee dan weer ruiger wordt. Dat komt ook omdat de maan een andere aantrekkingskracht heeft op het water dan dat de zon dat heeft. Ook een lesje natuurkunde vandaag. Wat een geluk hebben jullie zeg. 
De volgende morgen rond zes uur werden de motoren van de boot gestart. Op naar Lombok. Onderweg stopten we nog op Kanawa eiland, een eiland met een blauw strandje. Tot nu toe misschien wel de mooiste van de boottrip. In ieder geval met het minste afval. Je ziet bij veel eilanden best wel wat afval drijven, erg zonde. Vanaf Kanawa eiland zagen we de Rinjani vulkaan al liggen. De meeste mensen gaan naar lombok om de driedaagse klim naar Rinjani te doen. Wij zijn uitgesport en gaan geen stap meer omhoog doen. Hoewel... Alleen de drempel het bungalowtje in als we op Gili Trawangan aankomen. Rond 5 uur kwamen we aan in Bangsal. Dat lijkt vrij laat maar we moesten helemaal om Lombok heen varen en de zee is best wel ruw op dit stuk! Hier werden we als eerste van boord gehaald omdat de laatste boot bijna ging. Het zal ons toch niet gebeuren dat we de boot gaan missen????