Kelimutu & Moni

Toen we in Maumere aankwamen hadden we vrij snel onze bagage te pakken. Er komen hier niet zo veel vluchten en ook was er maar 1 band. Ook maar 1 vliegtuig haha. Vanaf het vliegveld was het zo'n vier uur rijden naar Moni. We vonden een chauffeur die ons wilde rijden en we spraken een prijs af. Mooi, das geregeld. De mensen zien er hier wel heel anders uit. Ze zijn veel donkerder dan de Javanen en Balinezen. Ook ziet het er allemaal wat viezer uit op straat. Maar ja dat wisten we al dat het wat primitiever zou zijn. Dat maakt deze reis ook zo lekker divers.
Aangekomen in Moni werden we al opgewacht door Billy van hotel Bintang. We hebben de spullen in de kamer gegooid en zijn gelijk gaan eten. Het eten in dit hotel was erg goed te doen. Dit stond ook al op internet maar toch moet je het nog maar even zien. Beiden hadden we noodles en wat zelfgemaakte patatjes. Goed voor de calorieën want de volgende dag zouden we een van de hoogtepunten van de reis, de Mount Kelimutu, gaan bezoeken. Daarom besloten we ook vroeg naar bed te gaan. Want rond 4 uur moesten we dan al weg voor de zonsopkomst. De volgende morgen werden we naar boven gereden. Dan denk je trouwens in het goede seizoen te zijn, maar niets bleek minder waar. Het begon keihard te regenen. Niet zo'n klein beetje, maar zoals het in Azië echt kan gieten. Op de parkeerplaats aangekomen bleven we maar in de auto. Met dit weer naar boven gaan heeft geen zin. A je ziet niks en b je bent zeikesnat, beiden niet leuk voor de foto. We hebben nog even gewacht maar ondanks dat locals zeiden dat het zou opklaren, bleef het slecht. Toen er een aantal naar beneden kwamen, zagen we inderdaad slechte foto's. Ongelofelijk dat dit precies nu moet gebeuren. We besloten maar terug te gaan naar het hotel en het vanmiddag nog maar een keer te proberen. Toen we terugkwamen in het hotel, konden we lekker ontbijten. Dat was wel even nodig. Om de teleurstelling weg te werken zeg maar haha.
Toen het wat opklaarde, probeerden we het weer. De tocht naar boven viel opzich mee, een klein half uurtje lopen. Boven aangekomen was het nog wel bewolkt, maar hadden we wel zicht. We hebben wat foto's geschoten en die waren wel OK. We besloten de gok te wagen door nog een nacht te blijven. Wie weet hadden we morgen meer geluk. In moni is weinig te doen dus zijn we maar op de kamer films op de iPad gaan kijken. We hadden met de eigenaar van het hotel afgesproken dat hij op de deur zou kloppen als, het rond vier uur in de morgen, helder zou zijn. Voordat we gingen slapen werd het wel weer heel bewolkt, nog bewolkter dan de avond ervoor. Het zal morgen dan wel niks worden. Hebben wij weer!
Rond half vier werd er wel de deur geklopt. Zou het dan toch?? Het was de eigenaar en hij zei dat het er goed uitzag. Eerst zelf maar even kijken... Het zag er inderdaad goed uit. Hoewel het niks zegt natuurlijk want er zit nog wel wat tijd tussen. Buiten dat verdienen zij eraan. We besloten maar uit bed te gaan en het erop te wagen. Bovenaan op de parkeerplaats was het nog steeds helder. Als in heel veel sterren aan de hemel.. Gaan we echt geluk hebben?? De tocht naar boven was wel erg donker, maar gelukkig liepen er locals met lampen naar boven. Het blijft fascinerend om te zien hoe zij met manden op hun hoofd naar boven lopen. Een bevoorrading van de winkel, of beter gezegd kleedjes. Toen we boven kwamen was het nog steeds helder, maar het zou nog wel even duren voor dat de zon op zou komen. Toen de zon eenmaal opkwam was dat opzich geen geweldig gezicht. Zeker niet vergeleken met de Bromo bijvoorbeeld. Maarrrrrr.... Toen de zon wat hoger was en de meren goed zichtbaar werden, wisten we waarvoor we het hadden gedaan. Een super mooi gezicht. Een strak blauwe hemel met twee meren in verschillende kleuren. Eentje een soort van wit en de andere groen. Het schijnt door de mineralen te komen en soms veranderen de kleuren ook. Het klinkt niet boeiend, maar het is wel echt mooi. Perfecte kodak momentjes noemen we dat.
Gelukkig zijn we een dag gebleven en zijn het de extra kosten helemaal waard. Als laatste gingen we naar beneden met een geheugenkaart helemaal vol. Een complimentje voor de selfiestick is trouwens wel op zijn plaats. Super leuke foto's kan je ermee maken. Beneden aangekomen reden we naar het hotel waar we konden ontbijten. Het lijkt net of er al een hele dag opzit maar het was op dat moment een uur of 8 half 9. Bij het ontbijt kwamen er toevallig weer nieuwe gasten aan, Nederlanders haha! De tips vlogen dus weer over en weer, leuk. Toen was het tijd om de spullen te pakken en te vertrekken. We kregen een knuffel van het personeel en Tobias, de eigenaar. Toch ga je dan met een goed gevoel weg. Charon zei nog ja jullie zijn nu rijk door ons en wij zijn arm. Tobias zei ja door jullie kunnen onze kinderen naar school. Mooi antwoord, zo weet je dat je het op een goede plek terecht komt. Later hoorden we dat ze hier gemiddeld 90 euro per maand verdienen.. Dan mogen wij niet klagen Nu op naar het volgende dorpje; Riung!